لاکپشت های غول پیکر تنها در دو نقطه دنیا زندگی می کنند که شامل ۷ جزیره از مجمع الجزایر گالاپاگوس و همچنین در برخی جزایر شرق آفریقا مانند آلدابرا. از نظر جثه لاکپشت های گالاپاگوس درشت تر از لاکپشت‌های آلدابرا هستند.

مطالعات ژنتیکی نشان می دهد که نزدیک ترین خویشاوند ژنتیکی لاکپشت‌های گالاپاگوس، لاکپشت چاکو است که در آرژانتین و پاراگوئه پراکندگی دارد و در حدود ۵ میلیون سال پیش از هم جدا شده اند.

با وجودی که لاکپشت‌های خشکی‌زی شناگران خوبی نیستند، اما از آنجا که روی آب شناور می‌مانند و می‌ توانند ماه ها بدون غذا زنده بمانند، احتمالاً یک ماده که حامل تخم بوده یا جفت لاکپشت در دریا افتاده و در جریان دریایی آب سرد هامبولت گیر افتاده‌اند و آب آنها را چند ماه بعد به اولین جزایر آتشفشانی سر برآورده از دریا که سانتاکروز یا اسپانیولا بوده رسانده است و توانسته اند بقاء پیدا کنند.

لاکپشت های غول پیکر گالاپاگوس بزرگترین لاکپشت های خشکی زی کره زمین محسوب می شوند که وزن آنها به بیش از ۴۰۰  کیلوگرم هم میرسد و در طبیعت بیش از ۱۰۰ سال و در اسارت تا ۱۷۰ سال عمر میکنند. در قرن ۱۶ تا ۱۹ میلادی تعداد زیادی از آنها برای مصرف گوشت، روغن و نیز تخریب زیستگاه از بین رفتند و در سال ۱۹۷۰ تخمین زده میشد که تنها ۳۰۰۰ فرد از جمعیت آنها باقی مانده باشد. از پانزده زیر گونه این لاکپشت ها ده زیر گونه در طبیعت باقیمانده اند و یک زیرگونه هم تنها یک نر از آن باقیمانده بود در سال ۲۰۱۲ بدون اینکه فرزندانی از خود برجای بگذارد مرد. در حال حاضر این لاکپشت ها به شدت تحت حفاظت هستند و در رده در خطر انقراض IUCN قرار دارند.

در حال حاضر در جزایر اصلی گالاپاگوس سایت هایی برای تکثیر در اسارت آنها وجود دارد که تخم های لاکپشت ها را در انکیباتور تفریخ می کنند و سپس بچه لاکپشت‌ها را تا چهارسالگی نگهداری و در نهایت در زیستگاه های اصلی‌شان رهاسازی می‌کنند. اکنون جمعیتی بالغ بر ۱۹۰۰۰ لاکپشت غول پیکر گالاپاگوس در این مجمع الجزایر زیست می‌کنند.