در حدود سال ۱۹۹۰ مردی شیلیایی به نام “جرج سلرون” که به دلیل از دست دادن فرزند و ترک همسرش زندگی نابود شده‌ای داشت و به برزیل مهاجرت کرده بود تصمیمی می‌گیرد که باعث تغییرات مهمی در زندگی خود و مردم اطرافش می‌شود.
او پس از مهاجرت به برزیل، در ریودوژانیرو و در محله فقیرنشینی نزدیک به محله لاپا ساکن می‌شود. در آن زمان این محله پاتوق فروشندگان مواد مخدر و خلافکاران بود.
پس از مدتی تصمیم می‌گیرد بیرون خانه‌اش را با کاشی‌هایی که در کوچه و خیابان پیدا می‌کند تزئین کند. به سراغ تعدادی از مصالح فروشی‌ها می‌رود و همچنین از خیابان‌ها کاشی‌های شکسته را ذره ذره جمع می‌کند و نمای خانه خود به همراه پله‌هایی که به آن می‌رسند را با کاشی هایی با رنگ های سبز و زرد و آبی که نماد پرچم برزیل است کم کم مفروش می‌کند. همچنین با فروش نقاشی‌هایی که می‌کشید بخشی از هزینه را‌ تامین می‌کند.
کمی بعد توجه خبرنگاران محلی جلب می‌شود و گزارشی تصویری از آن تهیه می‌شود. این گزارش مبنای گزارشات تلوزیونی خارجی بعدی است و در نتیجه آن کاشی‌های متعددی از سراسر جهان برای سلرون ارسال می‌شود. بعدها او حاشیه پله ها را با کاشی های قرمز می پوشاند که ترکیب رنگ چشمگیر و جذابی را به کل این مجموعه می دهد.
این پله‌ها در‌ مجموع ۲۱۵ پله به طول ۱۲۵ متر هستند که با حدود ۲۰۰۰ کاشی از بیش از ۶۰ کشور جهان تزئین شده اند. در میان کاشی‌ها، کاشی‌هایی از ایران با طرح شیر و خورشید و یا کاشی‌های قدیمی نقش برجسته‌ای از دوره قاجار قابل مشاهده هستند.
در نهایت در سال ۲۰۱۳ در سانحه‌ای که گفته می‌شود خود سوزی بوده و هنوز کسی دلیل آن را به درستی نمی داند، جانش را از دست می‌دهد.

اما نکته بارز این پله ها در این است که نشان می دهد یک فرد بدون هیچ سرمایه اولیه و نیز بدون هیچگونه حمایت دولتی می تواند تغییرات اساسی در زندگی شخصی خود و حتی جامعه پیرامونش ایجاد کند و از اینرو سلرون برای بسیاری از مردم فقیر نشین برزیل به یک نماد تبدیل شده است.

برای مشاهده سفرنامه برزیل بر روی این نوشته کلیک کنید