اگر جایزه‌ی نوبل (پزشکی یا صلح) را به چیزی غیر از ابداعات علمی پزشکی یا فعالیت‌های انسان دوستانه بدهند که دنیا را جای بهتری برای زندگی کرده، پروژه کوواکس بدون شک محق‌ترین پروژه برای این جوایز در سال‌های پیش‌رو است.
در حال حاضر واکسن آسترازانکایی که در حال تزریق شدن به کادر درمان در ایران است و با ناز و نیاز برخی مواجه شده، صدقه سر کوواکس است که پیش شرط دادن واکسن به کشورهای بی‌واکسن را اولویت تزریق به کادر درمان قرار داده!

سهم ایران طبق آمار کوواکس، چهارمیلیون و دویست هزار دوز است ( سهم هند صد میلیون دوز!) که هر دو آسترازنکا هستند. در حال حاضر فقط واکسن های با مطالعات post marketing در سبد کوواکس قرار میگیرند که شامل فایزر و آسترازنکا هستند و واکسن‌های بدون این مطالعات و فاقد تائیدیه WHO تا این لحظه (مانند واکسن‌های چینی و روسی و …) در این سبد نیستند.
اما کوواکس و بنیاد همکارش(gavi) پدیده‌ی بی‌نظیری درجهان ناعادلانه پاندمی است. در این پروژه فارغ از اینکه کشورها پولش را دارند یا نه، واکسن در اختیارشان قرار میگیرد اما در اصل کوواکس پروژه‌ی تولید و سرمایه‌گذاری روی واکسن است.

فقط ۷ درصد پروژه‌های واکسنی که مراحل پره‌کلینیک قرار دارند و فقط ۲۰درصد کلینیکال ترایل‌ها به ساخت واکسن موثر منتهی می‌شوند (شانس واکسن برکت فعلاً طبق آمار حدود ۲۰ درصد است!)
کوواکس با دقت روی پروژه‌های احتمالا بازده‌دار سرمایه گذاری میکند و پول واکسن کشورهای فقیر را هم از این سرمایه گذاری و با فروش واکسن به ثروتمندان و همینطور دونیشن تامین می کند.

آمریکا بیشترین کمک را به پروژه کرده با ۲.۵ میلیارد دلار، بیل و ملیندا گیتس ۱۵۶ میلیون دلار داده اند، هند، چین و اتحادیه اروپا هم کمک مالی کرده اند، حتی کشور کوچکی مانند بوتان هم کمک کرده است.

در لیست شرکت های کمک کننده می توان اسامی شرکت های تیک تاک و شل را نیز مشاهده کرد.

ایران هیچ کمکی به کوواکس اهدا نکرده اما واکسن را در ازای پرداخت هزینه از آن میخرد.
تا پایان ۲۰۲۱ کوواکس تصمیم دارد دو میلیارد نفر از مردم فقیر دنیا را واکسینه کند. جالب اینجاست که ۵ درصد از واکسن‌های کوواکس به پناهندگان و اقشار آسیب‌پذیر دنیا مانند آوارگان روهینگیا که ملیتشان را کسی به رسمیت نمی‌شناسد اختصاص پیدا کرده است.